Posts in category: Geen categorie

Als je last hebt van faalangst, dan ben je bang om fouten te maken, te falen. Je doet er alles aan om dit NIET te laten gebeuren. En dat beperkt je, veel meer dan je denkt. Het is een cliché, maar van fouten maken leer je. Toch voelen veel mensen zich niet veilig genoeg om fouten te maken. Zonde, want mogen falen werkt bevrijdend.

“Falen, fouten maken maakt mij kwetsbaar. Ik laat een stukje van mijzelf zien wat ik liever niet wil laten zien. Of wat ík liever niet zie. Falen maakt dat ik met mijn omgeving deel, wat ik niet wil zijn. Het komt niet overeen met het beeld wat ik van mijzelf heb. Al weet ik dat dat dit beeld van mijzelf niet klopt. Alleen al omdat ik zo mijn best moet doen om dit beeld hoog te houden. Falen en mij daar bewust van zijn betekent dat ik niet voldoe aan het beeld wat ik van mijzelf heb. Dat is confronterend”.

Fouten maken is menselijk. Maar als je last hebt van faalangst, dan geldt dat niet voor jou.

Je focus ligt op het voorkomen van het maken van fouten.  Je doet er alles aan om dit niet te laten gebeuren. Het wordt een doel op zich om je angst onder controle te houden. Een doel wat nergens toe leidt, want het verkrampt je. Faalangst beperkt je. Het leid je af van wat eigenlijk veel belangrijker is. Je focus op ontwikkeling, wensen en de doelen die je graag wilt behalen.

Juist, faalangst ontneemt je de vrijheid om je te ontwikkelen. Het beperkt je in jouw persoonlijke en professionele groei, omdat je niet op een ontspannen manier dingen uit kunt proberen en kunt oefenen. Want de kans op falen is veel te groot.

Toch weet je dat je eerst moet vallen en opstaan om prestaties neer te zetten.

Ooit heb je leren lopen, heb je leren fietsen, schrijven…. dat ging ook niet in één keer goed. Natuurlijk niet, maar je werd aangemoedigd om verder te gaan, om het nog een keer te proberen. Iedere misstap, iedere fout was een stap dichter bij succes, bij het behalen van je doel. Dat lijken we vergeten te zijn.

Fouten maken maakt ons kwetsbaar, het laat veel van onszelf zien en dat willen we niet. We willen sterk zijn, en onze kwetsbare kant ver weg stoppen.

Met faalangst word je niet geboren, je hebt hier hooguit aanleg voor. Dus op een zeker moment ontwikkel je dit. Mogelijk ben je binnen een omgeving opgegroeid waarin fouten of falen als vreselijk werd gezien, zelfs niet mocht. Dit neem je voor de rest van jouw leven mee. Misschien heb je weinig zelfvertrouwen of kamp je met een negatief zelfbeeld of een negatieve vorm van perfectionisme.

En waarschijnlijk heb je er niet altijd last van, maar bijvoorbeeld alleen op je werk, omdat daar een cultuur heerst waarin geen fouten gemaakt mogen worden. Onze maatschappij is druk bezig fouten weg te moffelen en te vermijden, want daar hangt een negatief waardeoordeel aan.

Fouten maken, falen is dus zo makkelijk nog niet in een perfectionistische maatschappij vol prestatiedruk.

En dat is jammer, want geen fouten durven maken kent veel nadelen:

• Je ontneemt jezelf om te groeien en te ontwikkelen en zo jouw doelen te behalen.
• Faalangst ontneemt je te luisteren naar jezelf en jouw omgeving.
• Het ontneemt je om op een ontspannen manier met feedback om te gaan en daarvan te leren.
• Faalangst ontmoedigt je, je durft niet te ontdekken en nieuwe dingen uit te proberen.
• Het maakt jouw wereld steeds kleiner, want je sluit je zelf op. Daar ben je veilig.
• Het belemmert je in een gelukkig en bevredigend leven, omdat je je talenten niet durft te ontwikkelen en jezelf niet durft te leren kennen.
• Het zorgt voor stress-klachten en kan zelfs de oorzaak zijn van een burn-out!

Zonde om hier niets aan te doen!

Wat zit jou nu eigenlijk in de weg?

Werk of leef je in een omgeving waarin het maken van fouten of falen niet is toegestaan? Hangt er een negatief waardeoordeel aan? Belemmer je jezelf? Schaam je je? Ben je bang voor afwijzing? Ben je bang jouw baan, jouw positie of goede naam te verliezen? Associeer je fouten maken met een negatief oordeel? Zegt het iets over jou als persoon? Ben je bang dat het jou niet lukt omdat je er niet slim genoeg of handig genoeg bent? Wil je liever niet geconfronteerd worden met jouw “negatieve” kant, omdat dit pijnlijk is?

Wat je tegen faalangst kunt doen? Begin eens met jezelf een aantal vragen te stellen:

1. Hoe uit jouw faalangst zich in jouw dagelijks leven/ bepaalde situaties?
2. Wanneer, door welke situatie of door welk persoon wordt faalangst bij jou getriggerd?
3. Waar beschermt faalangst jou tegen? Hoe helpt faalangst jou daarin?
4. Hoeveel ruimte geef jij jezelf om fouten te mogen maken? Zit daar niet wat rek in?
5. Omschrijf eens hoe faalangst jou beperkt in jouw leven, ontwikkeling en wensen/doelen?
6. Omschrijf eens hoe jouw leven zonder of met minder faalangst kan zijn?
7. Wat houdt jouw faalangst in stand? Wat kan en wil je hieraan doen? Wie kan jou daarmee helpen?

Pak pen en papier of een mooi schrijfboekje en schrijf de vragen en daaronder de antwoorden op. Je mag dit heel mooi omschrijven. Ben je geen schrijver, noteer het dan met steekwoorden. Bespreek je antwoorden met iemand die je vertrouwt. Vooral de laatste vraag is erg belangrijk. Ga goed na wat dit in stand houdt, want hier zit ook vaak het antwoord verborgen wat je eraan kunt doen

Faalangst beperkt je!

Meer lezen en leren over faalangst, zet dit dan als reactie hieronder! Dan ga ik er in een nieuwe blog dieper op in! Jouw ervaringen delen in een reactie? Graag! Delen op Social Media? Dat waardeer ik echt enorm!

Wil jij professionele begeleiding bij faalangst? Schakel gerust hulp in van een counsellor (of coach of therapeut). Dit is verstandig om te doen, want met een blog alleen help ik je helaas niet van faalangst af. Dat zou natuurlijk heel mooi zijn. Met deze blog wil ik je vooral helpen om een eerste stap te zetten door je bewust te worden hoe faalangst jou beperkt. Gelukkig kun je er wat aan doen.

Last van faalangst en op zoek naar hulp? Ik kan je hierbij helpen!

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs wil ik jou inspiratie en tips geven zodat jij meer uit je dag & nacht kunt halen. In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen. Je kunt bij mij terecht voor:

• Stress en Burn-Out Counselling
• Slaapcoaching
• Psychosociale Hulp bij perfectionisme, faalangst en weinig zelfvertrouwen
• Als je in een onzekere, stressvolle (werk-)situatie zit.
• Voor een relaxing voetmassage, voor wie geen therapie maar wel ontspanning nodig heeft!
  

Wil je meer tips, coach-oefeningen, inspiratie en blogs? Word actief of minder actief lid van mijn Facebook Groep: Roos Streumer – Stress Counsellor & Slaapcoach geeft tips.

Wil je geen door mij geschreven artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Onderhoud.

Laatst vroeg iemand mij wat mij gemotiveerd heeft om de opleiding slaapcoaching te doen. Ik weet het al veel langer; Slapen is ontzettend belangrijk. Ben je grieperig of verkouden? Slapen is het beste medicijn. Sta je voor een moeilijke beslissing en twijfel je? Slaap er nog eens een nachtje over. Een beroerde nacht achter de rug? Overdag ben je moe, prikkelbaar en niet vooruit te branden. Lekker geslapen? Je springt fris en fruitig je bed uit! Slapen is dus belangrijk; Het is zelfs een eerste levensbehoefte! Waarom ik gekozen heb voor slaapcoaching als bijscholing, dat vertel ik aan de hand van een voorbeeld uit mijn eigen praktijk.  

Een aantal maanden geleden meldde een cliënt zich bij mij. Hij gaf aan last te hebben van stress en dit weet hij aan zijn overvol geplande dagen. Zijn wens was meer rust in zijn agenda en hij wilde dit bereiken door duidelijker zijn grenzen aan te geven, dus ook “nee” te leren zeggen. Hij vertelde hier moeite mee te hebben, omdat hij bang was opdrachtgevers en zijn aanzien te verliezen.

Mijn cliënt vertelde de hele dag erg moe te zijn. Slechte nachten lagen daaraan ten grondslag.

Hij kende zichzelf ook niet meer terug; Hij reageerde vaak kortaf op zijn omgeving. “Allemaal stress”, vertelde hij mij, “mijn hoofd zit soms zo vol met wat ik allemaal moet doen. Ik vergeet ook steeds van alles. Daar maak ik mij ook zorgen over. En als ik ’s nachts wakker word, voel ik mij beroerd en begint het malen”.

“In alle eerlijkheid”, vertelde hij, “door de week als ik thuis kom neem ik graag een pilsje.

Dit doe ik om mij te ontspannen. Dat lukt mij anders niet meer. Vaak lust ik er dan nog wel een pilsje”. “Gek”, gaf hij aan, “Ik ben anders niet zo’n drinker. Ik drink hooguit in het weekend één pilsje. Meer niet”. Dit zette mij aan het denken. Door mijn interesse in gezond slapen was ik al eens op zoek gegaan naar informatie op internet. En alcohol, had ik gelezen, kan een negatief effect hebben op een gezonde nachtrust.

In gesprek vroeg ik mijn cliënt terloops of ik hem een praktische tip mocht geven. Dat mocht, graag zelfs. Ik vertelde hem dat alcoholgebruik ervoor zou kunnen zorgen dat hij niet goed sliep. Misschien was het een idee om de alcohol te laten staan. “Doe met deze tip wat jij wilt”,  zei ik nog. Eerst twijfelde mijn cliënt. Zo’n pilsje zorgde er toch ook voor dat hij lekker insliep. Hij was bang om piekerend de nacht in te gaan en nóg minder te slapen. Hij zou erover nadenken.

Twee weken later zag ik mijn cliënt weer. Ik vroeg: “Hoe gaat het met je”. “Goed”, vertelde hij mij.

Ik was stomverbaasd, twee weken daarvoor zat hij absoluut niet lekker in zijn vel en voelde hij zich machteloos en vermoeid. “Vertel”, vroeg ik hem. “Ik kan gewoon weer helder denken en wat wij vorige keer allemaal hebben besproken. Daar ben ik mee aan de slag gegaan”. “Goed om te horen” zei ik, “Wat is er verder veranderd dat je je zoveel beter voelt”. “Het gesprek heeft mij erg goed gedaan”, vertelde mijn cliënt. “Eerst niet, ik bleef moe. Het lukte maar niet. Die tip om niet meer te drinken bleef door mijn hoofd malen. Misschien was dat wel wat.  Ik heb de pilsjes vanaf dat moment laten staan”.

Hierop vertelde mijn cliënt dat hij steeds beter was gaan slapen. Hij voelde zich weer fit, waardoor hij  met een heldere blik naar zijn problemen kon kijken. “Gek genoeg voelen mijn problemen minder zwaar en oplosbaar”, gaf hij aan. “Daar heb ik nu energie voor, want ik slaap de hele nacht weer door”.

Blijkbaar had ik mijn cliënt bij toeval het juiste advies gegeven.

Hierdoor werd de kwaliteit van zijn nachtrust beter, waardoor hij zich ook beter ging voelen. Hij had meer energie wat hem ruimte gaf om succesvol met zijn hulpvraag, meer rust in zijn agenda door grenzen aan te geven, aan de slag te gaan.

Dat dit toeval is, bleek later tijdens de training slaapcoaching. Slaapcoaching blijkt echt maatwerk te zijn. Wat maakt dat iemand slecht slaapt of een kwalitatief slechte nachtrust heeft, is heel individueel. Zelf ben ik niet gevoelig voor cafeïne (koffie, cola en thee met theïne). Ik slaap er prima op. Maar er zijn legio mensen die na een bepaald tijdstip echt geen koffie meer moeten drinken. ‘Ik doe dan geen oog dicht”, hoor ik vaak. Stress is voor mij wel een dooddoener voor een goede nachtrust. Ik word dan het liefst rond een uur of 4 wakker, klaarwakker! Blijkbaar is het dan tijd voor een rondje piekeren.

Maar hoe zit het dan met alcohol zoals in het voorbeeld?

We kennen allemaal het bekende slaapmutsje, een middeltje om lekker in te slapen in drukke, stressvolle tijden. Maar is alcohol wel zo’n geschikt slaapmiddel? Nee, dat is het zeker niet. Je lijkt beter in te slapen, maar je levert enorm in op kwaliteit van slaap. Alcohol onderdrukt je REM-slaap (droomslaap) tot de alcohol in je lichaam is afgebroken.  Juist deze fase is belangrijk voor het verwerken van emoties en is hard nodig voor informatieverwerking en je mentale gezondheid. Geen wonder dat mijn cliënt weer helder naar zijn problemen kon kijken en oplossingen zag toen hij weer beter sliep door de pilsjes te laten staan.

Tijdens de training heb ik geleerd dat een gezonde nachtrust een eerste levensbehoefte is, net als eten en drinken. Ik heb geleerd dat gaan slapen niet een afsluiting is van de dag, maar het begin van een nieuwe dag. En wat je overdag doet of juist laat, heeft veel impact op de nacht. Er is dus sprake van een wisselwerking. Deze kan heel gezond zijn; Wie uitgerust wakker wordt, zal geen moeite hebben om een gezonde leefstijl aan te houden. Deze kan ook ongezond zijn.

Wie moe is door slechte nachten, heeft moeite om keuzes te maken die een positief effect hebben op de kwaliteit van slaap.

Een gezonde nachtrust zorgt ervoor dat je fysiek en mentaal herstelt en dat je je emoties verwerkt. Vandaar dat het een eerste levensbehoefte is. Slaap je slecht, dan merk je dat direct. Voor mij is dat een goede reden om aandacht te besteden aan de kwaliteit van slapen van mijn cliënten. Want een gezonde slaap kan snel verstoord raken door allerlei verschillende oorzaken. Slaapcoaching is erop gericht dit in kaart brengen (gedragspatronen en oorzaken) en de vicieuze cirkel waar je je in bevindt te doorbreken óf je door te verwijzen naar je huisarts met advies voor de juiste hulpverlening. Slaapcoaching kan uiteraard gecombineerd worden met (stress) counselling.

De opleiding slaapcoaching heb ik gevolgd bij A Plus Opleidingen!

Wil je meer weten over gezond slapen. Kom dan naar de korte workshops “Gezond Slapen kun je Leren” die ik geef op 16, 17 en 21 februari 2018!

Of maak een afspraak voor een vrijblijvend en kosteloos kennismakingsgesprek. In dit gesprek kan ik vertellen wat ik voor jou kan betekenen en meer uitleggen over het individuele traject slaapcoaching.

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven voor meer rust, energie en veerkracht in jouw dagelijks leven.

In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier als stress counsellor, slaapcoach, psychosociaal therapeut en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.

Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.

Ooit schreef ik dit stuk. Persoonlijk, kwetsbaar en vooral heel eerlijk.

“Hoe vaak zeggen we over onszelf dat we openhartig zijn? Hoe vaak zeggen we dat we eerlijkheid enorm waarderen? Maar hoe eerlijk en openhartig kijken we naar onze eigen realiteit? Want niets lijkt zo moeilijk als dat.

Ik herken het, zittend in een situatie waarvan ik zo graag wil dat het werkt. Waar ik voor vecht. Ik wil dat zoals het is, goed komt. Maar als ik eerlijk en openhartig naar mijn situatie kijk, weet ik dat het niet zo is.

Ik wil zo graag dat het werkt omdat mijn situatie voordelen kent. Voordelen waarvan ik liever niet zomaar afstand neem. Het is mij te kostbaar. Ik heb hier zo hard voor gewerkt en naar verlangd.

Ik wil zo graag dat het werkt, omdat ik mijzelf niet echt als uitgangspunt neem. Uit schuldgevoel, schaamte en omdat ik wil dat het met de ander goed gaat. Ik neem mijzelf niet als uitgangspunt, want ik stel het welzijn van anderen boven mijn welzijn. En ik wil niet raar aangekeken worden, een opgever zijn of iemand die het niet redt; “Zie je wel!”.

Maar als ik eerlijk en oprecht kijk, dan zit ik in een ziekmakende situatie die ik zelf in stand houd. Wetend dat het niet gaat werken. En nu ik eerlijk ben naar mijzelf, is het wel zo eerlijk om daar openhartig over te zijn naar mijn omgeving. En om eerlijk te zijn naar de mensen wie het aangaat. Ik vertrouw op de goede afloop, dat het goedkomt.

Denkend aan wat deze situatie mij ontneemt, wat ik mijzelf hiermee ontneem, weet ik dat ik hiervoor een enorme prijs betaal. Want het is veel.

Regie in handen nemen is risico nemen. Het is afscheid nemen van een situatie waarvan ik zo graag had gewild dat het zou werken. Maar dat doet het nu eenmaal niet. Regie nemen is ook ruimte creëren voor mogelijkheden, voor wat belangrijk is. Het betekent voor mij een heldere geest en oplossingsgericht denken.

Vechten om een situatie te laten werken die niet werkt, put uit. Zeker als je dit helemaal in je eentje doet. Het is de kunst om de positieve kanten die ik aan deze situatie verbind hiervan los te koppelen. Ik ga dit elders ook vinden.

Ik wil weer ruimte in mijn hoofd. Ik wil rust, met mijn blik gericht op de toekomst. Ik wil niet tegen de dagen die komen opzien. Ik wil er naar uit kijken, er zin in hebben.”

Ooit schreef ik dit persoonlijke stuk tijdens een vervelende periode.

Ik was op dat moment een aantal maanden aan het werk op een plek waar ik mij niet veilig voelde, maar wel in een baan die ik toen ambieerde. Het was sowieso moeilijk om een baan te krijgen. Toch heb ik de stekker eruit getrokken, zonder dat ik wist wat ik daarvoor terug kreeg. Een moedig besluit, maar ik wist uit eerdere ervaring hoe ziekmakend zo’n situatie kan zijn. En dat wilde ik voorkomen.

Gewapend met persoonlijke ervaring en professionele kennis en kunde, heb ik mijzelf gedwongen eerlijk naar mijn situatie te kijken.

Wat ik hiervan geleerd heb ik is dat ik meer invloed heb dan ik dacht. Ik heb geleerd om niet machteloos toe te zien dat ik overspannen werd (“bene there, done that” in 2006, dus niet nog een keer). Ik herkende en erkende de klachten, de signalen en vooral dat niets zou veranderen. Dit was de aanzet tot actie.

Ik heb geleerd om mij te realiseren dat voordelen of behoeften niet persé verbonden zijn aan een specifieke situatie, een specifieke baan of een droom. Ik heb geleerd dit los te koppelen en te weten dat ik dit ook in iets anders vind.

Ik heb er lang over nagedacht; Plaats ik dit stuk of juist niet? Schaadt dit mij als professional of inspireer ik mensen hiermee? Omdat ik hoop op het laatste, besloot ik het te plaatsen (oeps, dat rijmt).

Zit je zelf in een situatie waar je niet uitkomt, die niet goed voor je is of zelfs ziekmakend? Durf eerlijk en openhartig naar jezelf te zijn. Schrijf het op, praat erover met iemand die je vertrouwt of vind hulp bij een counsellor of andere professional die jou hiermee kan helpen.

Neem gerust contact met mij op.

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven voor meer rust, energie en veerkracht in jouw dagelijks leven.

In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier als stress counsellor, slaapcoach, psychosociaal therapeut en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.

Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.

Lieve Layla,

Toen ik 19 was, werkte ik als receptioniste bij een architectenkantoor in het centrum van Londen. Daar trof ik je regelmatig in ons portaal aan. Vaak was je dronken en high. Of vloekte je er lustig op los. Soms had je overgegeven. Dat maakte me zó kwaad. Ik was om half zes opgestaan, had een uur gereisd, wilde aan de slag en wat hoorde daarbij? Juist. De kots opruimen van iemand die te lui was om te werken. Ja écht, dat dacht ik.

Kon je niet gewoon normaal doen? Je leven niet vergooien? Niet zoveel drinken?

Op zulke momenten had ik een hekel aan je. Maar veel vaker nog, had ik medelijden. Als ik je slapend aantrof terwijl het koud was of regende. Wat een leven, dacht ik dan. Hier kiest toch niemand voor? Ik maakte warme koffie en gaf je te eten.

Ik weet nog dat het een mooie herfstdag was.

Ik zat in een parkje achter ons kantoor en had net mijn lunch uitgepakt, toen ik “hi!” hoorde. Ik draaide me om en zag jou. “Mag ik komen zitten?” vroeg je beleefd. Je keek me ernstig aan. “Sorry voor de kots vanmorgen. Teveel wijn in combinatie met te weinig eten.” Ik knikte. “Het is ok”.

“Nee, het is niet ok. Ik merkte dat je boos was.”

Dit had ik niet verwacht. Ik knikte en brak mijn broodje in tweeën. Graaide in mijn tas en haalde er een appel en een zakje chips uit. “Hier, neem maar.” “Jeetje, wat aardig!”. “Kleine moeite toch? Het spijt me dat ik boos was. Maar Layla, waarom breng je eigenlijk de nacht door in ons portaal? Waarom drink je zoveel? Waarom ben je vaak boos? En waarom zoek je niet gewoon werk?” Dat laatste floepte eruit. “Sorry… dat was echt heel erg onbeleefd van me… ”

Je ogen stonden begripvol. “Het is wel goed. Ik snap het. Vroeger had ik dezelfde vooroordelen over zwervers. Maar dit leven heb ik niet zo gepland. Ik had een fijne jeugd, maar mijn vader had een man op het oog voor mij. Hij beloofde zijn ouders dat we zouden trouwen. Dat moest, vanwege ons geloof. Maar dat huwelijk was één en al ellende. Hij sloeg, kleineerde en verkrachtte me. Ik smeekte mijn ouders me terug te nemen. Maar ze waren duidelijk: dat kon niet. Dat zou een schande zijn.”

Ik weet nog dat ik mijn tranen voelde prikken, Layla.

“De schande was blijkbaar erger dan het laten verkrachten en mishandelen van hun kind…” Een diepe zucht. “Omdat mijn ouders zo stellig waren, bleef ik. Ik raakte zwanger en zelfs toen werd ik mishandeld en verkracht. Na de bevalling kreeg ik een depressie en psychoses. Toen sloegen de stoppen door. Hij gooide me het huis uit. Ik was een schande. Geloof jij het? Niet hij, maar IK was de schande! Mijn ouders schaamden zich. Ik had niets. Behalve een pijnlijk lijf en ernstige psychische problemen. De crisisdienst pikte me op en ik werd opgenomen, maar wilde niet blijven. Tja… van het een kwam het ander.

Ik leef op straat. Psychisch ben ik instabiel. Alcohol houdt me staande.

Ik heb zo’n verdriet om mijn kindje. Ik heb geen idee waar ze is en hoe het gaat. Ik ben een paar keer naar ons huis gegaan, maar mijn man is agressief. Ik ben wanhopig. Maar ik doe wat ik kan.”
De tranen stroomden nu over mijn wangen.
“Sorry dat ik moet huilen, Layla… dit breekt mijn hart! En ik voel me zo schuldig dat ik al die dingen over je dacht! Als ik dit had geweten….”
“Dat is heel begrijpelijk.” Je gaf me een knuffel.

Ja… JIJ gaf MIJ een knuffel! Maar wie had er nu werkelijk troost nodig?

“Ik wil je zó graag helpen. Je uit deze ellende halen…” snikte ik.
“Erica, ik wil je iets meegeven. Je bent nog jong. Luister goed, want daar heb je de rest van jouw leven wat aan. Je voelt je schuldig, omdat je nare dingen over mij dacht. Maar je hebt aandacht voor me. Luistert. Maakt warme koffie. Door aandacht en te luisteren, vallen vooroordelen weg. Liefde kost niets. Je wordt er niet minder van als je deelt. Dat doe jij. En weet je? Dat is voldoende, want liefde en aandacht zijn de mooiste dingen die je iemand kunt geven.”

Lieve, lieve Layla. Dank je wel. Jouw wijsheid pas ik toe en draag ik over op mijn kinderen.
Met heel mijn hart wens ik dat het goed met je gaat.

Liefs, Erica x

Auteur is Erica Hertogh. In haar bedrijf Gezonde mama’s & Co begeleid zij als coach en counsellor vrouwen naar meer balans en eten. ook is zij auteur van het boek “De Mama methode“. Volgens Erica betekent gezond zoveel meer dan gezond eten en voldoende lichaamsbeweging. Gezond hangt samen met balans, hoe je in je vel zit en in het leven staat.

Wil je ook meedoen met deze schrijfwedstrijd? Stuur dan je inzending in vóór zaterdag 28 oktober 2017. Lees voor je begint mijn eigen bedankbrief en de uitleg: Bedankbrief aan mijn cliënten & schrijfwedstrijd.

Lees hier een andere inzending “Allemaal Olifanten“ en “Lieve Zus“.

Ik hoop op nog meer van deze prachtige bedankbrieven! – Liefs Roos

Bezoek Mentaal Onderhoud ook op Facebook!

“Lieve zus,

Ondanks alles wat er gebeurt is wil ik jou graag bedanken. Want uiteindelijk hebben de dingen die zijn gebeurd mij gemaakt tot wie ik nu ben.

Ik keek echt naar je op, je was een voorbeeld voor mij in hoe je met mensen omging, overal een antwoord op had en hoe je in het leven stond. Misschien keek ik wel tegen je op, terwijl je eigenlijk gewoon mijn kleine zusje bent. Maar nu, na een paar jaar kan ik inzien wat het allemaal heeft opgeleverd. Ja, ik ben jou kwijt en dat is nog steeds heel verdrietig. Maar laat ik het van een andere kant bekijken, wat heb jij en ons als gezin allemaal gebracht.

Het begon een paar jaar geleden, we moesten door een zware tijd en helaas hebben wij het contact verloren. Er zijn dingen gebeurd, die duidelijk anders hadden moeten gaan. Maar achteraf…..

Ons gezin is ontzettend hecht geworden, ik dacht altijd dat ik een goede band had met mijn familie. Maar na alles kan ik zeggen dat het toen niet zo was of beter gezegd anders. We zijn er zo ontzettend sterk uitgekomen. Natuurlijk zijn er nog steeds meningsverschillen en natuurlijk de plagerijtjes, maar niemand komt meer tussen ons in staan. Ik heb dankzij jou een goede band met onze broertjes en zusje. Ik kon er voor hun zijn in die periode en ik ben ze ook steeds meer gaan waarderen.

Wat ik eerst als vanzelfsprekend zag, zie ik nu als bijzonder. En daardoor kan ik er meer van genieten.

Ik ben zelf sterker geworden als persoon, ik laat niet meer de kaas van mijn brood eten. Ik zeg waar het op staat en geef mijn mening als het moet. Maar ook heb ik geleerd dingen te doen en risico’s te nemen. Misschien als alles volgens het boekje was verlopen, zat ik nu niet in Engeland. Een jaar lang weg bij mijn familie, het was waarschijnlijk altijd een droom gebleven.

Ik heb geleerd door alles op te schrijven mijn emoties onder controle te krijgen. Ik heb door jou een verwerkingsproces gevonden die voor mij werkt. Ik heb ontdekt dat ik dingen van mij af kan schrijven en het ook nog eens leuk is.

Waar ik vaak een binnenvetter ben met een half vol glas. Heb ik van jou geleerd meer open te zijn. Deel je zorgen en praat erover met de mensen die belangrijk voor je zijn. Want soms kan zo’n belangrijk persoon veranderen en ken je die niet meer terug. Mensen veranderen, door verschillende omstandigheden. Helaas, maar wel waar. Dus geniet van de mensen om je heen, ze zijn er nu.

Deel bijzondere momenten, laat ze voelen dat ze speciaal zijn. Want er kan zomaar iets gebeuren en dan heb je altijd spijt.

Eerst was het overleven.. En nu is het leven. Ik voelde altijd de verantwoordelijkheid van het hele gezin op mijn schouders, mede door jou. Maar nu kan ik zeggen dat ik deze verantwoordelijkheid kan laten waar hij hoort. En dat is niet op mijn schouders. Ik kan daardoor meer genieten van het leven en eruit halen wat erin zit. Ik kan mijn familie nu achterlaten in Nederland voor een jaar, zonder elke dag te vragen of het wel goed gaat met iedereen. Ik kan het meer loslaten, en dat heb jij mij geleerd. Laat de aap waar hij hoort, je hoeft ze niet te sparen op je schouders. Let it go…

Dank je wel lief zusje, ondanks alle moeilijkheden kan ik je bedanken voor alles wat het mij gebracht heeft. Het is geen zorgeloos leven, maar wel een makkelijker leven.

Liefs, Jante”

Mijn naam is Jante en ik ben 21 jaar.  Mijn website is www.afterrain.nl (persoonlijk, mijn verhaal). Afterrain is afgeleid van het spreekwoord na regen komt zonneschijn. Na de spreekwoordelijke regen was ik toe aan de zon. Een nieuw avontuur, en daarom besloot ik een jaar in Engeland te gaan werken. Sinds september woon en werk ik in Cambridge als au pair. Door middel van mijn blog geef ik jullie graag een kijkje in mijn leven als au pair in Engeland.

Jante schreef een zeer openhartige bedankbrief. Bezoek haar website voor haar bijzondere verhaal! Zij is ook te vinden op Facebook. Wil je ook meedoen met deze schrijfwedstrijd? Stuur dan je inzending in vóór zaterdag 28 oktober 2017. Lees voor je begint mijn eigen bedankbrief en de uitleg: Bedankbrief aan mijn cliënten & schrijfwedstrijd.

Lees hier een andere inzending “Allemaal Olifanten“.

Ik hoop op nog meer van deze prachtige bedankbrieven! – Liefs Roos

Bezoek Mentaal Onderhoud ook op Facebook!

Deze vraag krijg ik heel vaak in mijn praktijk, op verjaardagen of gewoon tijdens een gesprek. “Ik heb stressklachten; Vanaf welk moment schakel ik hulp in? Is dit nu al verstandig om te doen. En…eigenlijk schaam ik mij ook wel een beetje, moet ik dit niet zelf kunnen oplossen?”. Ik kan mij goed voorstellen dat veel mensen worstelen met deze vraag. Tijd om hier een blog over te schrijven.

Wanneer zijn je klachten hevig genoeg om hulp in te schakelen?

Wanneer is daar het moment om de telefoon op te pakken en een afspraak te maken of ergens een training te volgen? Lastig hè? Ik zal het minder lastig voor je maken. Als jij je dit afvraagt, dan is nu het moment om hier iets aan te doen. Anders zou je hier niet mee bezig zijn. Blijkbaar moet je hier iets mee.

Ik ben hier best stellig in want ik zie veel mensen onnodig blijven aanmodderen. Ze proberen het zelf op te lossen door homeopathische middeltjes, een dagje vrij nemen of vakantie nemen, wandelen, zelfverzonnen timemanagement en je kunt vast zelf nog meer oplossingen verzinnen. Daar is niets mis mee, maar er kleeft een nadeel aan. Je blijft te lang aanmodderen in je eentje. Je stressklachten verdwijnen niet, wat je ook doet. Ja, soms verdwijnen ze naar de achtergrond…om dan gewoon weer terug te keren. Dat is ook niet jouw bedoeling, toch?

De drempel om (professionele) hulp in te schakelen is ook best hoog.

Ik kan mij goed voorstellen dat dit ook twijfel geeft. Misschien schaam je je, net als veel mensen, dat je dit niet zelf op kunt lossen. Want zelf je problemen oplossen wordt enorm gewaardeerd in onze maatschappij. Dan ben je sterk. En toegeven dat je dus niet zo stressbestendig bent…ai, liever niet. Je wilt liever niet als zwak persoon gezien worden. En misschien vindt zo’n therapeut ook wel wat van jou…

Blijf niet aanmodderen! Je kent vast iemand die kampt met burn-outklachten of iemand die een burn-out heeft gehad of overspannen is geweest. Geloof mij, jij wilt niet de volgende zijn. Vraag dat maar aan die persoon. En maak jezelf niet wijs dat jou dat niet overkomt, want dat kan iedereen overkomen. Als je op tijd of zelfs preventief hulp inschakelt voorkom je een hoop ellende.

Oriënteer je dus gerust op het aanbod wat er is. Je hoeft namelijk niet direct in ellenlange psychotherapie.

Ga een workshop of een training volgen, ga boeken lezen over dit onderwerp (Hoe je meer uit een zelfhulpboek haalt) en ga gerust in gesprek met een stress counsellor, een gespecialiseerde coach of therapeut en vraag wat hij of zij voor jou kan betekenen. Als je op tijd aan de bel trekt, dan heb je als voordeel dat je nog over voldoende energie beschikt om wat aan je stress klachten te doen en je in jezelf en in dit onderwerp te verdiepen. Want hoe langer je met deze klachten doorloopt, hoe minder energie je hebt om actief hiermee aan de slag te gaan. Totdat je geen energie meer hebt en je genoodzaakt bent om jezelf voor een lange periode ziek te melden.

Hoe eerder je je hierin verdiept en hoe eerder je aan de professionele belt trekt, hoe “makkelijker” het is om hier iets aan te doen.

Het woord makkelijk staat tussen aanhalingstekens, want echt makkelijk is het niet. Het vergt moed om de oorzaken (stressoren) van jouw klachten onder ogen te zien en dit aan te pakken. Dus als  je al wat langer met stressklachten rondloopt, ga dit niet zelf oplossen. Je hebt iemand nodig die jou leert reflecteren en die jou op een professionele wijze een spiegel voorhoudt. En een goede professional houdt jouw hand vast terwijl hij of zij die spiegel voorhoudt.

Ik vergelijk “zelf stressklachten oplossen” vaak met het gebruik van zonnebrandcrème.

We kennen allemaal mensen of we zijn allemaal op onze vakantiebestemming Engelsen tegengekomen, die zich pas insmeren als ze al verbrand zijn. En dat is te laat. De zonnebrandcrème is niet op de juiste manier gebruikt. Als je zelf je stressklachten op wilt lossen, dan ben je vaak te laat. De schade is er al. Wat doe je vóór je de zon ingaat? Juist, je smeert je in met een goede spf. Want je voelt niet dat je aan het verbranden bent.

Je merkt dit te laat. En dat geldt ook voor stressklachten; Neem maatregelen vóór je hier last van hebt. Stressklachten sluipen er langzaam in, je merkt het in het begin niet echt. Sterker nog, je went eraan. Het is dus verstandig om te weten wat je doet en je hier in te verdiepen.

Een goede workshop, training of een kortdurend traject kan je helpen hoe je stress signalen bij jezelf herkent en wat je daar aan kunt doen.

Je leest dit hoogstwaarschijnlijk omdat je eigenlijk al klachten hebt. Omdat je jezelf afvraagt vanaf welk moment je hulp inschakelt hierbij. Wanneer is daar het juiste moment? Zoals ik al eerder heb geschreven, als je je dit afvraagt, dan is nu het juiste moment. Misschien vind je het fijn om er eerst over te schrijven en/of met iemand te praten die je vertrouwt. Ook zijn er voldoende laagdrempelige workshops en trainingen hierin te volgen. En veel stress counsellors, therapeuten en coaches bieden een vrijblijvend en kosteloos kennismakingsgesprek aan. Maak hier gebruik van en vraag wat een professional voor jou kan betekenen. Blijf er in ieder geval niet alleen mee rondlopen. Zorg dat je niet ziek wordt.

Ik hoop dat je wat aan mijn blog “Stressklachten; vanaf welk moment schakel je hulp in” hebt. Mocht je nog vragen hebben, stuur mij dan gerust een bericht. Mocht je interesse hebben in stress counselling bij Mentaal Onderhoud, maak gerust een afspraak voor een vrijblijvend en kosteloos kennismakingsgesprek.

Misschien vind je deze blogs ook interessant? “Wel of niet in therapie of coaching” en “Voor welke counsellor, coach of therapeut kies ik?”

Koffie, thee en een goed gesprek staan voor je klaar.

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven om in deze veeleisende, complexe en perfectionistische maatschappij je eigen weg te vinden naar een mooi (werkend) leven. Ik ben voorstander van meer eenvoud en (innerlijke) rust in het leven.

In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier parttime als (stress) counsellor, coach en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.

Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.

“Al bijna 40 jaar ben ik verpleegkundige. De laatste 10 jaar werk ik in de wijk, prachtig werk! Ik ben heel dankbaar voor alle mensen die ik thuis heb kunnen verzorgen, en die mij op hun beurt ook heel veel hebben geleerd.

Jaren geleden, ik werkte nog niet zo heel lang in de wijk, verzorgde ik een mevrouw van ruim 180 kg.

De eerste keer dat ik daar kwam was het de bedoeling dat ik begeleiding zou geven, dat kon toen nog. Ik zag op mijn lijstje dat ik dat 3 uur achter elkaar zou moeten doen en vroeg aan het kantoor wat er van mij verwacht werd. Er werd mij verteld dat mevrouw behoefte had aan een luisterend oor en afleiding.

Ik kwam in een overvol huis terecht.

Ik moest me tussen de tafels, stoelen, planten, groot aquarium en prullaria door wringen om bij de grote stoel van de cliënt te komen.  Mevrouw was een verzamelaar van olifanten en die stonden overal. Niet alleen de omvang van de olifanten vond mevrouw op zichzelf lijken, maar ook het geheugen. Olifanten staan bekend om een ijzersterk geheugen en grote intelligentie.

Ik begreep al gauw dat deze mevrouw enorm gevoelig was.

De gordijnen waren vaak dicht, want zelfs de voorbijgangers konden haar onrustig maken. Niet iedereen kon ze dus om zich heen hebben. Gelukkig kon ze mijn energie wel verdragen.

Deze allereerste keer vond ik wel vermoeiend. Een luisterend oor had mevrouw inderdaad  nodig, ze vertelde mij haar hele levensverhaal in geuren en kleuren. En voor haar afleiding werd ík grondig ondervraagd over mijn eigen leven, in ieder geval de dingen die mevrouw interessant vond. Toen ik thuis kwam was ik bek- en bekaf.

Zo moe was ik nog nooit geweest na een werkdag, ook niet toen ik in het ziekenhuis op een hele drukke afdeling werkte.

De volgende dag was ik weer bij haar, nu om alle wonden op haar benen te verbinden. Ik vertelde dat ik zo ontzettend moe was geweest. Mevrouw antwoordde dat zij juist heel veel energie had gehad en dat verklaarde ze door te vertellen dat ze mijn energie had gepikt. Ik had wel eens gehoord dat dit kan, maar nog nooit zo duidelijk gevoeld. Van toen af aan heb ik me voorgenomen dat ik dat niet meer zou laten gebeuren.

En alleen al door deze intentie uit te spreken en er bewust mee om te gaan, is me dat ook nooit meer overkomen.

Ondanks deze ervaring kregen we een goede band. Mevrouw kon erg klagen over andere collegae of over andere hulpverleners die over de vloer kwamen. Of over haar kinderen, die allemaal uit huis waren geplaatst. Of over haar man, die zelf ook begeleiding kreeg. Maar we hebben ook veel gelachen. En we waren heel eerlijk tegenover elkaar. Zoals die keer dat ik haar vroeg naar haar beleving van het leven naar de dood en of ze het gevoel van heimwee kende? Heel rustig en duidelijk gaf ze aan dat ik nu te dichtbij was gekomen en dat ze dat niet fijn vond. En dat respecteerde ik.

Eigenlijk heb ik van haar geleerd dat ik ook erg gevoelig ben en daardoor ‘energie’ van andere mensen onbewust overneem.

Zoals die keer dat ik thuis kwam, nadat ik bij deze mevrouw was geweest en enorm veel trek had in een gekookt ei. Tot mijn stomme verbazing at ik er 5 achter elkaar. Geen idee waarom ik dat opeens deed. De volgende dag kwam ik weer bij deze mevrouw en zij vertelde dat ze gisteren lekker 5 eieren had gegeten!!!

Toen ik bij een andere thuiszorgorganisatie ging werken, hebben we elkaar niet meer gezien. Later hoorde ik dat ze was overleden aan een maagbloeding. Als ik aan haar denk, denk ik aan een wijze geest die een moeilijk pad had te gaan op deze aarde. Ondanks haar eigenaardigheden was de liefde die ze van binnen had, en waar ze zelf niet altijd bij kon, heel goed voelbaar. Ik ben dankbaar dat ik haar heb gekend.

Heel bijzonder was, dat ik na het schrijven van dit verhaal, de dag erna een olifantje cadeau kreeg van een zorgvrager die ik nu verzorg. Het leek een boodschap uit de hemel.”

Ludy Botman- “Mijn passie ligt bij het bewust maken van mijn collegae over de werking van complementaire zorg, de soorten en de vormen. En wanneer je die in kan zetten, als advies aan de zorgvrager, voor jezelf en voor je team”.

Benieuwd naar het werk van Ludy, kijk een op haar site Bewust Zorgen

Wat een prachtig stuk heeft Ludy geschreven! Wil je ook meedoen met deze schrijfwedstrijd? Stuur dan je inzending in vóór zaterdag 28 oktober 2017. Lees voor je begint mijn eigen bedankbrief en de uitleg: Bedankbrief aan mijn cliënten & schrijfwedstrijd.

Ik hoop op nog meer van deze prachtige bedankbrieven! – Liefs Roos

Bedankbrief aan al mijn (ex-) cliënten.

“Lieve cliënten,

Meestal zijn jullie degenen die mij bedanken,  na een gesprek of in een mailtje aan mij. Ik krijg met regelmaat een lief kaartje en laatst zelfs chocola. Jullie zijn niet zuinig als het gaat om het geven van een bedankje. En dat doet mij iedere keer weer goed. Een “dank-je-wel” is zo mooi en waardevol. Ik lees jullie woorden vaak terug. Zeker op momenten dat het even niet mee zit. Het geeft mij moed om door te zetten.

Vandaag wil ik jullie bedanken!

Misschien klinkt het een beetje gek, maar zonder jullie zou Mentaal Onderhoud niet bestaan. Het zou geen enkel bestaansrecht hebben. Ik kan wel in mijn eentje in mijn praktijkruimte gaan zitten, wachtend op niemand. Maar dat heeft niet zoveel zin.  Jullie maken mijn praktijk. En dat is zo belangrijk voor mij, dat jullie uit zoveel mogelijkheden voor therapie, counselling of coaching uiteindelijk met mij in zee gaan. Dank jullie wel daarvoor!

Wat ik ook heel bijzonder vind is jullie openhartigheid. Ik ben dankbaar dat jullie in mij een vertrouwenspersoon zien waar je je hart kunt luchten. Aan wie je alles kunt vertellen waar je mee zit, zelfs de dingen die je niet aan je partner of je beste vriend(in) vertelt. Ik voel mij bevoorrecht om naar jouw verhaal te mogen luisteren. Ik ben mij ervan bewust dat ik vaak de enige ben die jouw complete verhaal kent. Het voelt daardoor nooit als werk, maar als iets wat ik vooral graag doe. En wat ik voor jullie mág doen.

Ik ben heel dankbaar dat jullie het voor mij mogelijk maken om mij steeds verder te ontwikkelen als professional en als mens. Natuurlijk is wat ik tijdens mijn studie en nascholing leer belangrijk en waardevol. Maar in de praktijk leer je dit vak pas. Ik merk dat mijn counselling de afgelopen jaren, dankzij de gesprekken met jullie, in kwaliteit groeit. Ik heb echt mijn eigen stijl ontwikkeld. Daar ben ik heel blij mee. Daarom vind ik jullie feedback ook waardevol; Waar ben je tevreden mee? En hoe kan ik je nog beter helpen?

Wat was ik nerveus voor mijn eerste counsellingsgesprek in mijn eigen praktijk. “Doe ik het wel goed? Is mijn cliënt straks wel tevreden? En wat als dat niet zo is?”. Allemaal vragen die door mij heen gingen. Gelukkig verdween dat snel. Omdat jullie mijn counselling waardevol vinden, heb ik veel zelfvertrouwen als counsellor opgebouwd. Als ik weer eens een periode heb dat ik de stekker uit mijn praktijk wil trekken (dat gebeurt nog wel eens), dan houd ik door jullie vol. Jullie zijn degenen voor wie ik dit doe. Ik kan geen counsellor zijn zonder jullie. – Liefs Roos”

En nu jij – Schrijfoefening “De Bedankbrief”.

En…ben je geïnspireerd geraakt? Wil je ook iemand bedanken met een persoonlijke brief? Hieronder lees je hoe.

• Wie wil jij in jouw persoonlijke brief bedanken? Je vader of moeder, je beste vriendin, een docent die veel voor je heeft gedaan, je kinderen, je man/partner, een held of heldin (al ken je deze niet persoonlijk), een persoon die je enorm inspireert, een voor jouw belangrijke schrijver, een zanger, je sportdocent enz… of een groep personen, zoals ik heb gedaan….
• Omschrijf wat deze persoon voor jou betekent of heeft betekend.
• Omschrijf op welke manier deze persoon positief aan jouw leven bijdraagt of heeft bijgedragen.
• Omschrijf op welke manier deze persoon jou inspireert, motiveert, ondersteunt enzovoort.
• Verwijs gerust naar bijzondere gebeurtenissen en ervaringen.
• Als het mogelijk is, stuur de brief naar deze persoon op. Nee, niet mailen, maar echt opsturen!
• Of nog mooier! Overhandig je bedankbrief persoonlijk aan de ontvanger.

Wil je meedoen met de schrijfwedstrijd? Even wat regeltjes:

• Schrijf  een brief van minimaal 450 tot maximaal 750 woorden (ongeveer).
• Je hoeft geen “schrijver” te zijn, het gaat om jouw intentie.
• Je brief schrijf je in het Nederlands, ik controleer de brief nog op tik- en spelfouten en pas deze aan. Aan de inhoud verander ik niets.
• Jouw brief plaats ik op deze site als een blog en ik deel deze blog op social media.
• Naast je naam (als afzender van de brief), wil ik ook je website of blogsite vermelden en een linkje hier naartoe plaatsen!
• Je kunt natuurlijk ook anoniem deelnemen. Dan vermeld ik je naam helemaal niet.
• Graag ontvang ik je brief vóór zaterdag 28 oktober 2017. De week daarop bepaal ik met een nu nog onbekend jury-lid, wie er wint. Uiteraard kijk ik ook naar de likes en de reacties op Social Media onder de inzendingen. Maar niet alleen, het gaat mij erom of de brief raakt.
• Over wat je kunt winnen, ben ik nog  niet uit. Denk aan een mooi, luxe schrijfboekje en/of een cadeaubon. Suggesties zijn welkom!
• Verstuur je inzending naar info@mentaalonderhoud.nl
• En…..vergeet je inzending niet naar de ontvanger te versturen of persoonlijk aan de ontvanger te overhandigen. Als dit mogelijk is.

Tot slot

Deze oefening in dankbaarheid draagt positief bij aan jouw eigen welzijn. Maar dit is tijdelijk. Je kunt met regelmaat een bedankbrief aan iemand schrijven en eventueel opsturen. Je kunt ook een lief bedankkaartje sturen aan iemand. Gewoon omdat het kan.

Bedenk eens wat een bedankbrief met de ontvanger doet. Stel dat je zelf zo’n brief krijgt van iemand. Dat is een boost voor je zelfwaardering. Het raakt je. Het is een tastbaar document wat je steeds terug kunt lezen. Het herinnert je aan jouw succes, jouw bijdrage aan iemands leven, aan liefde en vriendschap. Je wordt je bewust dat wat jij zo normaal vindt, als heel bijzonder wordt ervaren.

Veel succes!

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven om in deze veeleisende, complexe en perfectionistische maatschappij je eigen weg te vinden naar een mooi (werkend) leven. Ik ben voorstander van meer eenvoud en (innerlijke) rust in het leven.

In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier parttime als (stress) counsellor, coach en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.

Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.

Ik leg mijn hand op de barre, de balletles begint. Ik weet dat we aan de slag gaan met de dans voor de eindvoorstelling, iets waar ik mij ik mij ieder jaar weer op verheug. We zijn met een kleine groep vandaag. Onze docent legt kort de eerste oefening uit. De muziek start en al bij mijn eerste plié voel ik een felle pijnscheut ter hoogte van mijn lies. “Nee”, denk ik “niet nu, niet weer!”.

De rest van de les verloopt moeizaam. Ik heb teveel pijn om te genieten en om vrijuit te kunnen bewegen.  Ik voel mij aan de kant staan. En ik baal als een stekker, want over een paar weken is die jaarlijkse uitvoering. Ik heb al kaartjes voor de voorstelling gekocht voor mijn “fans”. En ik kan vanaf nu geen les missen…“Hoe moet dat nou?”, denk ik na afloop van de les. Het weekend daarop wordt de pijn erger. Lopen is al pijnlijk, laat staan de trap op, schoenen aantrekken en voor ik het weet maak ik (weer) een verkeerde beweging…AU!

Ik ben boos. Waarom laat mijn lichaam mij juist nu in de steek.

Ik was weken terug al in behandeling geweest bij de fysiotherapeut. Ik heb keurig rust gehouden en mijn oefeningen gedaan. Het ging steeds beter. Waarom krijg ik juist nu toch een terugslag? Ik ga via internet naarstig op zoek naar oplossingen om zo snel mogelijk van deze nare blessure af te zijn of naar een manier om gewoon door te blijven trainen, forse pijnbestrijding dus. Die pijn zit mij in de weg om mijn doel te bereiken; Ik wil hoe dan ook mee doen met de eindvoorstelling. Ik wil er vanaf, want ik wil door! Het past niet in mijn planning.

“Mijn lichaam laat mij in de steek. Het laat mij gewoon zakken”, denk ik woedend. Rationeel gezien ben ik mij er wel degelijk van bewust dat zo’n liesblessure iets is waar ik nog lang last van kan blijven houden. Daar moet ik rekening mee houden, ….”Alsof ik dat wil”, denk ik boos. Ineens is daar die ommekeer. Ik zit achter mijn laptop op zoek naar snelle, instant oplossingen tegen pijn.  Ik kom eigenlijk niets zinnigs tegen. Het enige wat mijn beeldscherm mij vertelt is dat ik rust en tijd moet nemen om te herstellen. “Is het wel terecht dat ik zo boos ben op mijn lichaam?”, schiet plotseling door mijn hoofd.

”Mijn lichaam laat mij niet in de steek, ik laat mijn lichaam in de steek. Juist nu mijn lijf aandacht en zorg nodig heeft, weiger ik om naar haar te luisteren. Waar ben ik mee bezig?”.

Ik weet heel goed dat mijn herstel niet goed zal verlopen als ik gewoon door blijf gaan alsof er niets aan de hand is. Het is net zo min slim om mijn herstel te willen versnellen door allerlei  hulpmiddeltjes. Het gaat dan om pijn bestrijding en niet om goed voor mijn lichaam zorgen. Ik accepteer mijn situatie en denk “Als het tijdens mij volgende balletles niet lukt, als ik teveel pijn heb, dan is de uitvoering dit jaar voor mij niet weggelegd. Volgend jaar beter”. Vanaf dat moment kan ik hier ook vrede mee hebben. Dat zorgt voor rust in mijn hoofd.

Éen van mijn docenten van de opleiding tot stress counsellor vertelde mij destijds een wijze les: “Je lichaam praat met je. Je lichaam wil je van alles vertellen en waarschuwen. Negeer het niet”. Mijn lichaam is gewoon het gesprek met mij aangegaan om mij te vertellen dat mijn spieren en pezen rondom mijn rechterlies overbelast zijn en zorg nodig hebben. Daarom doet het pijn, het is een duidelijk signaal dat er iets mis is wat mijn aandacht, zorg en rust nodig heeft.

Mijn lichaam gaat wel veel vaker het gesprek met mij aan. Het vertelt mij niet alleen hoe het fysiek met mij gesteld is, maar ook hoe ik er mentaal voorsta.

Want ook mentaal kun je overbelast raken en het mooie is dat jouw lichaam dit op tijd aan jou kenbaar maakt door signalen af te geven. Maar we vertikken het vaak om daar naar te luisteren.  Signalen zoals vermoeidheid, hoofdpijn, een grieperig gevoel, concentratieproblemen, een opgejaagd gevoel  en slecht slapen belemmeren ons op weg naar het doel wat we willen bereiken. Het past niet in onze planning en niet bij onze verwachtingen.

Het is makkelijker om aan deze signalen voorbij te gaan dan er bij stil te staan.

Vaak verbinden we deze klachten niet met (dreigende) mentale overbelasting. We gaan gewoon door, we verzinnen van alles om zo snel mogelijk van die klachten af te komen. Zo hebben we er gevoelsmatig grip op. We hebben geen tijd voor de signalen die ons lichaam geeft. We hebben geen tijd om te luisteren naar ons lichaam wat wel degelijk het gesprek met ons aangaat. Maar die signalen zitten ons vooral in de weg.

Maar is het wel zo verstandig om die signalen te negeren of daar koortsachtig grip op te krijgen zodat je er maar zo snel mogelijk geen last meer van hebt? Is het verstandig om met mijn blessure keihard door te gaan? Helpt het om de signalen te negeren, streng te zijn voor mijn lichaam en het niet de zorg en aandacht te geven die het nodig heeft? “Nee”, zal je tegen mij zeggen, “Je moet goed luisteren naar je lichaam. Als je dat doet, dan kun je ook goed herstellen. Als je dat niet doet, dan wordt het alleen maar erger en kom je er misschien nooit meer vanaf”. Dat zijn wijze woorden. En dit geldt niet alleen voor fysieke overbelasting, maar ook voor mentale overbelasting. En we vinden het nog moeilijker om hier aan toe te geven.

Je lichaam praat dus met je. Zij heeft je veel te vertellen en wil jou waarschuwen voor erger. Op de één of andere manier nemen we ons lichaam niet serieus in haar verhaal. Maar we nemen die gekke kronkels in ons hoofd wel serieus…

Want ons lichaam staat te vaak in dienst van wat wij met ons hoofd willen, de regels die wij onszelf opleggen, allerlei moetens en onze strak geplande agenda. De signalen zitten ons hierbij in de weg. Het kan zijn dat we deze signalen domweg niet herkennen. Hiermee bedoel ik dat je wat je lichaam je vertelt, niet herkent als bijvoorbeeld stressklachten. Maar nog veel vaker herkennen we de signalen wel, maar negeren we deze of bagatelliseren we deze. Sterk zijn en gewoon doorgaan of het gaat vanzelf wel over, ooit. Mensen die hieraan toegeven, vinden we vaak zwak.

En dat is niet verstandig. Met deze blog wil ik je ervan bewust maken dat het goed is om heel bewust te luisteren naar wat je lichaam aan jou vertelt.  Als je de klachten negeert of bagatelliseert, dan wordt het alleen erger. Je raakt steeds vermoeider, je stressklachten verergeren zich, je gaat slecht slapen, je raakt mentaal overbelast, overspannen en mogelijk word je geconfronteerd met een burn-out. Neem wat jouw lichaam je vertelt en waar je lichaam jou voor waarschuwt serieus. Want  je wordt heus niet sterker als je stelselmatig deze signalen negeert.

En toegeven is niet zwak, maar geeft aan dat jij weet wat je nodig hebt. Het gaat hier om zelfzorg.

Jullie willen natuurlijk weten hoe het nu met mijn liesblessure gaat. Ik heb al verteld dat ik eerder last had van deze blessure. Op dat moment heb ik ook rust genomen en ben ik naar de fysiotherapeut geweest voor behandeling en advies. Achteraf heb ik te snel het advies in de wind geslagen. Het ging wel weer, al had ik zo nu en dan pijn, het was voor mij geen reden om weer voluit te trainen en te stretchen.  Dat resulteerde in een terugslag.

Gelukkig gaat het beter en zoals het er nu naar uitziet, dans ik dit jaar mee met de jaarlijkse uitvoering. Het wordt niet mijn beste jaar, want ik ben nog niet geheel hersteld. Ik kan mij niet 100% geven. Maar zoals ieder jaar, ga ik wel voor de volle 100% genieten! Dat kan wel.

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven om in deze veeleisende, complexe en perfectionistische maatschappij je eigen weg te vinden naar een mooi (werkend) leven. Ik ben voorstander van meer eenvoud en (innerlijke) rust in het leven.

In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier parttime als (stress) counsellor, coach en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.

Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.

Uitstelgedrag, ik denk dat iedereen dit wel herkent. Of het nu gaat om een rotklusje als strijken, een telefoontje naar een instantie of een complexe taak voor je werk. We zien er tegenop. Je stelt het uit. Zo is het even uit je gedachten. Veel mensen denken dat dit aan luiheid of slecht timemanagement ligt. Maar is dit wel zo? Lees het antwoord in mijn blog die ik afsluit met wat tips om in actie te komen in plaats van steeds uit te stellen.

Ik heb het vooral bij klusjes waar ik geen zin in heb zoals afwassen, strijken en administratieve rompslomp. Ik hoop iedere keer op kaboutertjes die dit vanzelf oppakken. Maar dat gebeurt niet, jammer. Dus de klusjes blijven op de “to do” lijst staan en de afwas blijft mij aanstaren vanaf het aanrecht. En dat levert best wel wat stress op.

Voor simpele rotklusjes heb ik een paar concrete tips.

Handel deze klusjes zo snel mogelijk af. Dan is het maar gebeurt. Zorg dat je niet wordt afgeleid door je telefoon, social media en klusjes die net wat minder erg zijn. Zet een (kook-)wekker op een half uur of een uur, kom in actie en ga door tot de wekker afgaat. Een andere goede tip is om dit soort klussen uit te besteden. Betaal iemand die dit doet voor jou. Je kunt iemand inhuren om voor jou te strijken of de wc te poetsen. Dan ben je er ook vanaf.

Kleine en grotere rotklussen die blijven liggen omdat je er geen zin in hebt, kunnen dus voor wat stress zorgen. Dat is niet nodig. Wees je ervan bewust, welke techniek je ook gebruikt, het wordt nooit leuk. Je zal altijd geneigd zijn om dit uit te stellen.

Accepteer dit gevoel en geef jezelf een schop onder je derrière of besteed het uit. Niet alles hoeft leuk te zijn in het leven.

Mijn uitstelgedrag als het gaat om strijken is best hardnekkig. Ik doe dit ook niet te vaak. Maar ik bemerk bij mijzelf nog een hardnekkigere vorm van uitstellen en die voelt anders. Neem als voorbeeld het schrijven van deze blog. Ik verkondig al een tijdje op social media dat deze blog er écht aankomt. De aantekeningen en ideeën liggen klaar. Ik vind schrijven heel leuk, maar ik stel het wel uit. Wat is er aan de hand? En wat kan ik er aan doen? Want ik voel mij lui en schuldig, herkenbaar?

Afgelopen jaren heb ik geleerd dat het niets met luiheid te maken heeft. Vraag jezelf eens af wat de onderliggende reden is dat je iets uitstelt. Je probeert namelijk iets te vermijden. Maar wat? Heeft dit te maken met faalangst en/of perfectionisme? Ben je bang dat het je niet lukt, dat het niet goed genoeg is of dat je niet voldoet? En wat als het wel lukt en jezelf hierin moet blijven bewijzen, lukt dat wel? Is er dan nog een weg terug? Of ben je bang voor kritiek, voor een oordeel van anderen of van jezelf? Wat is de onderliggende reden? En wat voel je hierbij?

Uitstelgedrag is dus vermijdingsgedrag.

Je bent bang dat het je niet lukt, bang voor een oordeel, confrontatie of zelfs bang voor succes. Dit levert jou een angstige, bedreigende situatie op. Je reageert dan met vluchtgedrag, uitstellen dus. Dit is een oplossing voor de korte termijn, gebaseerd op angst om confrontatie en de pijn voor afwijzing te voorkomen. Om op mijn eigen voorbeeld terug te komen. Ik vind het schrijven van een blog op zich niet eng, maar wel wat jullie van het eindresultaat vinden. Vinden jullie het wel goed genoeg? Is het wel duidelijk? Kom ik goed over? Dit komt door mijn lichte vorm van perfectionisme waardoor ik redelijk hoge eisen stel aan mijzelf.

Door het uitstellen probeer ik de confrontatie uit de weg te gaan dat mijn blog niet goed genoeg is.

Veel mensen denken bij uitstelgedrag niet aan perfectionisme, want dit wordt gerelateerd aan iemand die doorgaat om het beste resultaat te halen. Een perfectionist wil niet lager dan een 10 scoren. Maar er is ook een vorm van perfectionisme wat je belemmert. Je wilt wel het perfecte resultaat behalen, maar omdat je ervan overtuigd bent dat het je toch niet lukt, blokkeer je. We hebben het dus over faalangst. En faalangst is weer gebaseerd op weinig zelfvertrouwen. Faalangst zonder dat er sprake is van perfectionisme is ook een basis van uitstelgedrag.

Ook zijn we geneigd te wachten op het juiste moment.

Of je weet nog niet voldoende om te beginnen. Dit zie ik bij veel mensen die een eigen praktijk willen starten. Zij stellen dit uit omdat zij ervan overtuigd zijn niet voldoende te weten en ze zijn daardoor onzeker. Eigenlijk maak je in je hoofd een lijst met voorwaarden waaraan jij en/of je omgeving moet voldoen voordat je in actie durft te komen. En vaak scherp je deze steeds meer aan zodat het nooit kan voldoen. Van uitstel komt dan afstel.

Als klantmanager werk bij de sociale dienst zag ik dit soms terugkomen bij cliënten die aan het werk moesten. Iedere keer verscherpten zij weer hun voorwaarden om niet echt te hoeven beginnen. Vaak uit angst voor het onbekende en de angst dat zij het niet zouden kunnen (vaak uitend in een strijd en wrok). Ook dit is een vorm van faalangst, gebaseerd op het gevoel van anders zijn en waardeloos zijn gebaseerd op ervaringen en overtuigingen.

Heb ik dan weinig zelfvertrouwen? Eerlijk is eerlijk, soms mis ik net dat beetje zelfvertrouwen. En dat is helemaal niet erg, want ik heb gelukkig genoeg zelfverzekerdheid om dit te schrijven. Ik bedoel, je leest dit nu toch? Maar stel je voor dat je echt blokkeert of je stelt het echt heel lang uit (tot de uiterste deadline).

Wat zijn dan de consequenties?

• Gemiste kansen om dat je te lang wacht met in actie komen. Als je het schrijven van een sollicitatiebrief blijft uitstellen, dan is die baan die je zo graag wilt allang vergeven.
• Stress. Hetgeen wat je jezelf hebt voorgenomen blijft je in je hoofd achtervolgen, zelfs ’s nachts.
• Deadline stress, je moet nu in korte tijd presteren, omdat je het almaar hebt uitgesteld. Toch geven veel mensen aan dat ze dan pas onder deze druk kunnen presteren. Maar stel dat je teveel of te vaak onder druk moet presteren.
• Schuldgevoelens naar jouw omgeving, maar ook naar jezelf. Je hebt het nog steeds niet gedaan. Je baalt van jezelf.
• Apathie, het “laat maar zitten” gevoel en tot niets meer komen, afstel dus.

Uitstelgedrag is dus niet altijd een kwestie van luiheid of slechte timemanagement.

Toch zoeken we hier vaak wel onze oplossing in. Google maar eens rond met “tips bij uitstelgedrag”. Je wordt om de om de oren gegooid met timemanagement tips. Dit werkt alleen niet, althans, niet voldoende. Maar wat werkt dan wel bij uitstelgedrag?

Stel jezelf eerst de volgende vragen:

• Wanneer stel je iets uit?
• In welke situatie is dat?
• Welk gedrag vertoon je dan?
• Wat voor gedachten gaan er dan door je heen?
• Wat voel je? Wat denk je te voelen?
• Wat zou de onderliggende oorzaak kunnen zijn?

En hier wat tips hoe je hier aan kunt werken:

• Bewustwording; Word je bewust van je uitstelgedag en stel jezelf de vragen die hierboven staan.
• Wat is de werkelijke reden dat je uitstelt? Voor welk gevoel wil je je afschermen? Wat zit hieronder? Ga hiermee aan de slag! Desnoods met een professioneel counsellor, psycholoog of coach.
• Verander van perspectief. Een te grote taak maakt onzekere, net als onduidelijke doelen. Je mist het dan aan overzicht. Zorg dat je overzicht creëert. Dit maakt je minder onzeker.
• Als je uitstelt wil je dingen vermijden. Richt je zoveel mogelijk op wat je wilt bereiken door iets wél te doen.
• Realiteitszin; Zij jouw doelen wel reëel? Ik weet dat ik zelf een handje heb van onmogelijk hoge doelen stellen aan mijzelf. Geen wonder dat ik daar onzeker van word. Gelukkig is dit al een tijdje niet meer zo.
• Gooi je planning in de vuilnisbak! Want zo’n planning herinnert je aan alles wat je nog moet doen. Dat levert alleen maar stress en onzekerheid op. En planningen mislukken vaak. Zie een planning als een leidraad die je steeds weer mag aanpassen.

Voor mij werken deze tips. Maar wat vooral werkt is om te werken aan perfectionisme, faalangst of het vergroten van je zelfvertrouwen. En accepteer dat wij mensen nu eenmaal geneigd zijn om uit te stellen. Dit betekent niet dat je achterover kunt leunen, maar wees niet zo streng voor jezelf. Wees vooral mild voor jezelf. Ik denk dat uitstellen al zo oud is als de mensheid, denk je ook niet?

En…Vertoon jij wel eens uitstelgedrag en bij wat voor klussen? En wat werkt dan voor jou? Wil je dat vertellen, reageer dan onder deze blog.

Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven om in deze veeleisende en perfectionistische maatschappij je eigen weg te vinden naar een mooi (werkend) leven.

In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier parttime als (stress) counsellor, coach en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.

Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.