Ik leg mijn hand op de barre, de balletles begint. Ik weet dat we aan de slag gaan met de dans voor de eindvoorstelling, iets waar ik mij ik mij ieder jaar weer op verheug. We zijn met een kleine groep vandaag. Onze docent legt kort de eerste oefening uit. De muziek start en al bij mijn eerste plié voel ik een felle pijnscheut ter hoogte van mijn lies. “Nee”, denk ik “niet nu, niet weer!”.
De rest van de les verloopt moeizaam. Ik heb teveel pijn om te genieten en om vrijuit te kunnen bewegen. Ik voel mij aan de kant staan. En ik baal als een stekker, want over een paar weken is die jaarlijkse uitvoering. Ik heb al kaartjes voor de voorstelling gekocht voor mijn “fans”. En ik kan vanaf nu geen les missen…“Hoe moet dat nou?”, denk ik na afloop van de les. Het weekend daarop wordt de pijn erger. Lopen is al pijnlijk, laat staan de trap op, schoenen aantrekken en voor ik het weet maak ik (weer) een verkeerde beweging…AU!
Ik ben boos. Waarom laat mijn lichaam mij juist nu in de steek.
Ik was weken terug al in behandeling geweest bij de fysiotherapeut. Ik heb keurig rust gehouden en mijn oefeningen gedaan. Het ging steeds beter. Waarom krijg ik juist nu toch een terugslag? Ik ga via internet naarstig op zoek naar oplossingen om zo snel mogelijk van deze nare blessure af te zijn of naar een manier om gewoon door te blijven trainen, forse pijnbestrijding dus. Die pijn zit mij in de weg om mijn doel te bereiken; Ik wil hoe dan ook mee doen met de eindvoorstelling. Ik wil er vanaf, want ik wil door! Het past niet in mijn planning.
“Mijn lichaam laat mij in de steek. Het laat mij gewoon zakken”, denk ik woedend. Rationeel gezien ben ik mij er wel degelijk van bewust dat zo’n liesblessure iets is waar ik nog lang last van kan blijven houden. Daar moet ik rekening mee houden, ….”Alsof ik dat wil”, denk ik boos. Ineens is daar die ommekeer. Ik zit achter mijn laptop op zoek naar snelle, instant oplossingen tegen pijn. Ik kom eigenlijk niets zinnigs tegen. Het enige wat mijn beeldscherm mij vertelt is dat ik rust en tijd moet nemen om te herstellen. “Is het wel terecht dat ik zo boos ben op mijn lichaam?”, schiet plotseling door mijn hoofd.
”Mijn lichaam laat mij niet in de steek, ik laat mijn lichaam in de steek. Juist nu mijn lijf aandacht en zorg nodig heeft, weiger ik om naar haar te luisteren. Waar ben ik mee bezig?”.
Ik weet heel goed dat mijn herstel niet goed zal verlopen als ik gewoon door blijf gaan alsof er niets aan de hand is. Het is net zo min slim om mijn herstel te willen versnellen door allerlei hulpmiddeltjes. Het gaat dan om pijn bestrijding en niet om goed voor mijn lichaam zorgen. Ik accepteer mijn situatie en denk “Als het tijdens mij volgende balletles niet lukt, als ik teveel pijn heb, dan is de uitvoering dit jaar voor mij niet weggelegd. Volgend jaar beter”. Vanaf dat moment kan ik hier ook vrede mee hebben. Dat zorgt voor rust in mijn hoofd.
Éen van mijn docenten van de opleiding tot stress counsellor vertelde mij destijds een wijze les: “Je lichaam praat met je. Je lichaam wil je van alles vertellen en waarschuwen. Negeer het niet”. Mijn lichaam is gewoon het gesprek met mij aangegaan om mij te vertellen dat mijn spieren en pezen rondom mijn rechterlies overbelast zijn en zorg nodig hebben. Daarom doet het pijn, het is een duidelijk signaal dat er iets mis is wat mijn aandacht, zorg en rust nodig heeft.
Mijn lichaam gaat wel veel vaker het gesprek met mij aan. Het vertelt mij niet alleen hoe het fysiek met mij gesteld is, maar ook hoe ik er mentaal voorsta.
Want ook mentaal kun je overbelast raken en het mooie is dat jouw lichaam dit op tijd aan jou kenbaar maakt door signalen af te geven. Maar we vertikken het vaak om daar naar te luisteren. Signalen zoals vermoeidheid, hoofdpijn, een grieperig gevoel, concentratieproblemen, een opgejaagd gevoel en slecht slapen belemmeren ons op weg naar het doel wat we willen bereiken. Het past niet in onze planning en niet bij onze verwachtingen.
Het is makkelijker om aan deze signalen voorbij te gaan dan er bij stil te staan.
Vaak verbinden we deze klachten niet met (dreigende) mentale overbelasting. We gaan gewoon door, we verzinnen van alles om zo snel mogelijk van die klachten af te komen. Zo hebben we er gevoelsmatig grip op. We hebben geen tijd voor de signalen die ons lichaam geeft. We hebben geen tijd om te luisteren naar ons lichaam wat wel degelijk het gesprek met ons aangaat. Maar die signalen zitten ons vooral in de weg.
Maar is het wel zo verstandig om die signalen te negeren of daar koortsachtig grip op te krijgen zodat je er maar zo snel mogelijk geen last meer van hebt? Is het verstandig om met mijn blessure keihard door te gaan? Helpt het om de signalen te negeren, streng te zijn voor mijn lichaam en het niet de zorg en aandacht te geven die het nodig heeft? “Nee”, zal je tegen mij zeggen, “Je moet goed luisteren naar je lichaam. Als je dat doet, dan kun je ook goed herstellen. Als je dat niet doet, dan wordt het alleen maar erger en kom je er misschien nooit meer vanaf”. Dat zijn wijze woorden. En dit geldt niet alleen voor fysieke overbelasting, maar ook voor mentale overbelasting. En we vinden het nog moeilijker om hier aan toe te geven.
Je lichaam praat dus met je. Zij heeft je veel te vertellen en wil jou waarschuwen voor erger. Op de één of andere manier nemen we ons lichaam niet serieus in haar verhaal. Maar we nemen die gekke kronkels in ons hoofd wel serieus…
Want ons lichaam staat te vaak in dienst van wat wij met ons hoofd willen, de regels die wij onszelf opleggen, allerlei moetens en onze strak geplande agenda. De signalen zitten ons hierbij in de weg. Het kan zijn dat we deze signalen domweg niet herkennen. Hiermee bedoel ik dat je wat je lichaam je vertelt, niet herkent als bijvoorbeeld stressklachten. Maar nog veel vaker herkennen we de signalen wel, maar negeren we deze of bagatelliseren we deze. Sterk zijn en gewoon doorgaan of het gaat vanzelf wel over, ooit. Mensen die hieraan toegeven, vinden we vaak zwak.
En dat is niet verstandig. Met deze blog wil ik je ervan bewust maken dat het goed is om heel bewust te luisteren naar wat je lichaam aan jou vertelt. Als je de klachten negeert of bagatelliseert, dan wordt het alleen erger. Je raakt steeds vermoeider, je stressklachten verergeren zich, je gaat slecht slapen, je raakt mentaal overbelast, overspannen en mogelijk word je geconfronteerd met een burn-out. Neem wat jouw lichaam je vertelt en waar je lichaam jou voor waarschuwt serieus. Want je wordt heus niet sterker als je stelselmatig deze signalen negeert.
En toegeven is niet zwak, maar geeft aan dat jij weet wat je nodig hebt. Het gaat hier om zelfzorg.
Jullie willen natuurlijk weten hoe het nu met mijn liesblessure gaat. Ik heb al verteld dat ik eerder last had van deze blessure. Op dat moment heb ik ook rust genomen en ben ik naar de fysiotherapeut geweest voor behandeling en advies. Achteraf heb ik te snel het advies in de wind geslagen. Het ging wel weer, al had ik zo nu en dan pijn, het was voor mij geen reden om weer voluit te trainen en te stretchen. Dat resulteerde in een terugslag.
Gelukkig gaat het beter en zoals het er nu naar uitziet, dans ik dit jaar mee met de jaarlijkse uitvoering. Het wordt niet mijn beste jaar, want ik ben nog niet geheel hersteld. Ik kan mij niet 100% geven. Maar zoals ieder jaar, ga ik wel voor de volle 100% genieten! Dat kan wel.
Ik ben Roos Streumer en door het schrijven van mijn blogs hoop ik jullie inspiratie en tips te geven om in deze veeleisende, complexe en perfectionistische maatschappij je eigen weg te vinden naar een mooi (werkend) leven. Ik ben voorstander van meer eenvoud en (innerlijke) rust in het leven.
In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier parttime als (stress) counsellor, coach en trainer in mijn praktijk Mentaal Onderhoud in Amstelveen.
Wil je geen artikel missen? Schrijf je dan hier in voor Mentaal Magazine! Interesse in mijn begeleiding, trainingen of heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact op.