Eigenlijk wilde ik dit al van de daken schreeuwen. Maar iets hield mij tegen. Ik had nog een hobbel te nemen. Een hobbel die ik steeds uitstelde. Soms is het ook knap lastig om aan een gevoel woorden te geven.
Één ding wist ik wel. Ik begon het enorm te missen. Mijn werk als psychosociaal therapeut. Alleen masseren is niet genoeg. Ik wil meer bieden. En het was slechts voor een jaar, het stoppen als psychosociaal therapeut. Daarna zou ik wel zien.
En dat heb ik gedaan. En ik kan zeggen, het is superfijn om weer aan het werk te zijn als therapeut. Ik mistte de uitdaging. De inhoud van mijn werk. Er is iets wat ik afgelopen jaar niet gemist heb. En dat is het gevoel wat ik maar niet onder woorden kon brengen.
Tot voor kort
In de zomer van 2023 schreef ik dat ik wilde weten wat er van mij over zou blijven als ik een jaar zou stoppen. Als het weg zou vallen. En al veel vaker schreef ik: “En wie ben ik dan in dit geheel. Is er wel plek voor mij?”.
Welke plek heb ik in het wereldje van therapeuten en coaches? Geen idee. En dit begon de laatste jaren te spelen. Een vraag waar ik mee worstelde.
Ik ben niet lid van een beroepsvereniging die valt onder de RBCZ. Na mijn opleiding kon ik wel lid worden. Maar “Roos Werkeloos tijdens de Kredietcrisis” had daar geen geld voor. En op het moment dat ik dit wel had, mistte ik het aan “psychosociale basiskennis”. Kolder natuurlijk met mijn achtergrond en opleiding als GGZ verpleegkundige en binnen het sociaal domein. Ik werd hier boos van.
Maar na een tijdje ontdekte ik dat een dergelijk lidmaatschap mij niet past. Voor mij téveel regels, ik vind dat teveel bemoeienis. Al mis ik wel verbinding met collega’s. En begrijp ik het goed als iemand daar wel voor kiest.
En ik werk niet op een new age / heel spirituele manier. Ik ben geen coach. En ik werk niet met een heel specifieke doelgroep of methodiek. Ik ben niet in het bezit van een enorme stapel diploma’s. Of bijzondere ervaringen, talenten. Of wat ook.
Professionele Eenzaamheid
Dat is een woord wat een paar weken terug in mij op kwam. Op zoek naar aansluiting met gelijkgestemden. Ik heb dat nog geprobeerd met ander soort beroepsverenigingen. Maar dat sloot ook niet aan bij mijn vak. Mij aansluiten bij een intervisiegroep. Lastig want ik was niet lid en dat mocht dan niet.
Ligt het dan aan mij?
Mijn onzekerheid zat mij tegen. Het werd gevoed door allerlei dingen die ik vooral op LinkedIn tegenkwam. Al is dat natuurlijk nooit de intentie van ieder daar. En ik voedde mij daarmee. Ik ben niet “gecertificeerd” of “geregistreerd”. Ik mag mij na een opleiding geen “zus of zo” therapeut noemen. Of koketteren met bijzondere resultaten of samenwerkingen. Wat ik stiekem misschien wel wil. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.
Ik deed gewoon mijn werk
En door onzekerheid lukte dit niet meer. Ik was mijn plek kwijt. Want wat is mijn plek dan in het geheel? Mijn plek in het systeem van therapeuten, coaches etc. Ik was dwalend. Terwijl ik ontzettend veel wil, ambitieus ben. Maar dat kwam dus nooit van de grond. Want wie ben ik…
De eeuwige leerling, de mindere. Dat voelt niet kloppend. Natuurlijk leer je altijd bij. Professionele en persoonlijke groei is een levenslang proces. Maar ik had altijd het idee iets wezenlijks te missen.
Er is zo’n overvloed aan opleidingen en trainingen de laatste jaren. En collega’s lijken zo ontzettend veel te weten en te kunnen. Daardoor voelde ik mij overspoeld, zelfs geïntimideerd door….want het legde zo de nadruk wat ik allemaal nog niet wist en kon (en weet en kan 😉).
Zo kon ik mijn werk niet doen. Zo kon ik de ander niet helpen. Dat is niet professioneel. En het was héérlijk om er een jaar uit te zijn. Ik heb ontzettend veel leuke dingen gedaan. Ik ben vooral heel creatief geweest. Ballet, een eigen webshop met WordPress gebouwd. En ja, een jaar niet met persoonlijke en professionele ontwikkeling bezig zijn, althans niet bewust, bleek juist hier een boost voor te zijn.
Ergens vorig jaar mei keerde het tij..
Ik kreeg nog steeds aanvragen. Een huisarts zei tussen neus en lippen door het zo jammer te vinden dat ik was gestopt. Ik heb 2 keer een individuele training over krachtig omgaan met kritiek gegeven.
En de reacties van deze dames waren erg enthousiast. Ik merkte wat ik miste. Het begon weer te kriebelen.
Mijn plek in het geheel zit niet in een lidmaatschap, status of “super-expertise”. Maar gewoon in wat ik voor iemand kan betekenen. En dat collega-peuten en coaches zich op een bepaalde manier profileren gaat over marketing (er is nogal wat concurrentie), misschien een beetje het verbloemen van onzekerheid en trots zijn op wat je doet. Iets wat ik wel eens wat meer mag zijn, trots.
Maar het heeft niets met mij en mijn werk te maken. Dus ik hoef mij daar ook niet door weggeduwd te voelen. In een hoekje. Daarvoor ben ik ook te ambitieus. Ik heb nog een aardig wensenlijstje (en een te kort leven…). Ik word dit jaar 52, dus ik wil ervoor gaan.
Een blik op mijn professionele wensenlijstje
Een Online Schrijfcafé gericht op reflectief schrijven. Dit is eigenlijk al heel lang een wens. Ik ga gewoon beginnen. En 21 januari 2025 is de try-out. Kosteloos. Jij bent uitgenodigd!
Nadat ik getipt werd op een vacature voor docent omgangskunde (om te solliciteren) kwam een oude wens weer boven. Als GGZ verpleegkundige wilde ik dolgraag de post-HBO opleiding tot docent verpleegkunde doen om praktijkopleider te worden. En voor de klas te staan. Heel vroeger (ik was 8) wilde ik balletjuf worden (stiekem nog steeds) en daarna (ik was 12) paardrij-instructrice.
Mijn hele leven wilde ik “juf” worden… Maar ja, daar is het nooit van gekomen.
Ik vind dit ook geweldig om te doen, kennis en ervaring overbrengen, heerlijk! Hoe? Dat is nog even een zoektocht. Ik heb wel ideeën, maar die houd ik nog even voor mijzelf.
Of ik Psychosociaal Portaal een nieuwe leven inblaas, dat weet ik nog niet. Als ik dit ga doen, dan wel op een andere manier. En niet direct, dat zal pas in de 2e helft van dit jaar zijn of in 2026.
Het voelt weer goed om terug te zijn
En al vond ik dit even heel spannend gister (de eerste dag). Ik ben het nog niet verleerd! Gelukkig!
Zo, dan is dit er maar uit. De hobbel is weg. Laat 2025 maar komen! En eenzaam, ja, nog wel een beetje. Maar ik vermoed dat ik niet de enige ben en dat er best mensen zijn die wel iets hiervan herkennen. Onzeker over mijn rol als peut…nee…zeker niet, nou ja, soms een beetje. Dat hoort erbij en houdt mij scherp, bij de les! Over het algemeen zit dit gelukkig weer goed!
Liefs Roos (geschreven op 07-01-2025)